Kapımı çalma sakın; ama olur da...

Bukowski okumadım hiç, merak etmeme rağmen, "Dünyanın Bütün Göt Delikleri ve Benimkisi" hariç, yıllardır iteleye öteleye, hiçbir şey okumadım - okuyamadım.  Aşağıda bir şiiri var, dergi sayfaları arasında, sevdiklerimden biri:

Kapımı çalma sakın; 

ama olur da...

Dışarda değilsem, tabii ki evdeyimdir ama

kapımı çalmayasın sakın 

içerde her ışık gördüğünde 

ya da sesimi duyduğunda.

Belki Proust okuyorumdur

eşiğimin önüne bir kitabını 

ya da çorbasını yapayım diye bir kemiğini 

bırakmışlarsa; kimbilir!

Kapımı çalma sakın 

borç istemek 

telefonumu kullanmak

ya da eski püskü arabamı ödünç almak için.

Dönkü gazeteyi verebilirim, 

eski bir gömleğimi 

ya da bolonez soslu bir sandviçi.

Kanepede uyuyabilirsin,

geceleri çığlık atmıyorsan ama! 

Ya da kendinden bahsedebilirsin.

Ses Çıkartmam bunlara;

Hepimiz zor günler yaşıyoruz; biliyorum,

Benim farkım, aile kurmayı düşünmemem 

çocuklarımı okutmaya 

yazlık ev almaya çalışmamam.

Gözüm hiç yükseklerde değil.

Hayatta kalmaya,

yalnızca biraz daha fazla yaşamaya çalışıyorum.

Olur da, kapımı vurduğunda 

yanıt alamazsan 

içerde bir kadın da yoksa 

belki çenemi kırmışımdır

bağlayacak bir parça tel arıyorumdur 

ya da duvardaki sinekleri kovalıyorumdur

Yani yanıt alamıyorsan 

vermiyorum demektir; 

henüz seni öldürmeye, 

sevmeye, hatta kabul etmeye bile 

hazır değilimdir.

Yani konuşmak istemiyorumdur 

Meşgulümdür, aklımı yitirmişimdir 

keyfim yerindedir

kendimi asacağım ipe ilmek atıyorumdur...

Eğer dışarıdan sesimi duyarsan 

soluk aldığımı, dua ettiğimi 

ya da şarkı söylediğimi 

radyoyu, zarların yuvarlanışını 

ya da daktilomu 

duyarsan eğer

git, hemen git; yanlış zamanda buradasın demektir.

Seni reddetmemi kabalığıma yorma sakın.

Kimi zaman bir işe girişiyorum

ve kendi başıma kalmam gerekiyor; hepsi bu.

Ve senin mavi gözlerin, maviyseler eğer 

ve saçların, hâlâ kalmışsa eğer 

ve aklın- içeri giremezler

boynumdaki ip kesilene ya da ben son ilmeği atana değin 

sabah aynanın karşısında yeni bir görüntüye kavuşana 

içimdeki yara kapanana 

ya da hiç kapanmamacasına açılana değin.

*

Charles Bukowski

Türkçesi: Melih katıkol